Schrony w okolicy Sieradza chciałem zobaczyć już od kilku lat, to był brakujący fragment umocnień Armii Łódź pomiędzy j. Jeziorsko (Glinno) a umocnieniami w Beleniu i Strońsku. W samym Sieradzu już kilku krotnie bywałem ale zawsze brakowało czasu więc dzisiaj wyruszam troszkę wcześniej, około jedenastej i dość odmienną od tej którą zazwyczaj przejeżdżałem właśnie w kierunku Warty i Sieradza. Najpierw polnymi drogami do miejscowości Skęczniew a stąd asfaltem nad tamę i do Sanktuarium w Siedlątkowie, następnie konnym w kierunku miejscowości Dybów i na południe do Grabiny, stąd przecinając wojewódzką lasem kieruje się do Rudy. 





W Rudzie jestem już w okolicy Sieradza a od samego miasta dzieli mnie pas łąk oraz wał przeciw powodziowy Warty, niestety ten pas zieleni okazał się bardzo podmokłym miejscem i na jednym z przejazdów utknąłem fundując stopom błotną kąpiel.





W butach trochę pluszczy ale po małym suszeniu jestem gotów do dalszej trasy, zaraz przy przejściu kolejowym napotykam mój pierwszy obiekt.



Za torowiskiem widać następny a w oddali przy wale następne trzy schrony, więc najpierw zaczynam od tego najdalej wysuniętego przy drodze w kierunku Zduńskiej Woli a później wzdłuż rzeki kolejne.





Dalej mostem przejeżdżam do miasta, uff ale dzisiaj ruch pieszy i rowerowy, chyba nikt nie chciał pozostać w domu. Jadąc przez park, wzdłuż rzeczki która zasila zalew miejski docieram pod wzgórze zamkowe, tutaj dla odmiany schron łączności(dowodzenia) oraz ringstand 53c ale już kiedyś tutaj o nich pisałem i były zdjęcia więc tylko jedno i podjeżdżam na wzniesienie trochę odpocząć.





Za mną ponad 60 kilometrów a mnie pozostał jeden banan i prawie pusty bidon. Na mapie wyszukuje najbliższą stację i po chwili jadę w jej kierunku. Uzupełniam zapasy, zjadam batona i wyruszam w drogę powrotną, zostało się jeszcze kilka obiektów na odcinku w kierunku miasta Warta, dokładniej jeden w Mnichowie a następne w okolicach Biskupic. Z Sieradza wyjeżdżam wzdłuż wału docierając do wcześniej wspomnianego Mnichowa, dalej przez miejscowość Sucha do pozostałych. 





Co chciałem to już zobaczyłem pora wracać do domu, najpierw przez miejscowość Nobela a następnie trasa zaczyna po części zaczyna się pokrywać z dojazdem. Dojeżdżając do tamy muszę już włączyć lampki, powoli zachodzi słońce ale mnie udaje się jeszcze przed wieczorem wrócić do domu ;-)

Do apteki, paczkomatu i małe zakupy

W niedzielę deszcz padał tak intensywnie że jakikolwiek wyjazd nie był możliwy, w poniedziałek od rana historia dość podobna i wyczekiwanie na dogodną pogodę przeciągło się do czternastej. W końcu pojawia się okazja więc wsiadam i jadę, dzisiaj do Poddębic. Najpierw szutrem w kierunku miejscowości Szymany a stąd pożarową przez Zborów do Skęczniewa i nad tamę.




Nad Wartą - zapora Jeziora Jeziorsko

Z tamy trochę szutrem, lasem i polnymi drogami przez Gibaszew do Ksawercina i ponownie w las Nadleśnictwa Poddębice, następnie przez Pragę do samych Poddębic.
Na miejscu za bardzo nie rozjeżdżam się po mieście tylko jadę pod moje stałe obserwacyjne miejsca - Ogród zmysłów z umiejscowionym pałacem oraz pijalnia wód.


Pijalnia wód, dawny kościół parafii ewangelicko - augsburskiej


Pałac Grudzińskich - Ogród Zmysłów

Tutaj po raz pierwszy zwracam uwagę na opuszczony budynek, który wg tabliczki z numeracją należy do parafii ewangelickiej, dziwi mnie że nikt nie próbuje restaurować obiektu.


Budynek parafialny 

Przerwa na posiłek i trasa w drogę powrotną przez kolejowy wiadukt w Klementowie, dalej niebieskim. Teraz z wąskiej ścieżki stał się naprawdę szerokim pasem a to ze względu na prowadzona wycinkę drzew.


Z wiadukt kolejowego w Klementowie - magistrala węglowa




Niebieskim w kierunku Niewiesza

Jednak szlak trochę zmienia swój kierunek i prowadzi do dworku Marii Konopnickiej w Bronowie a to już nie na mojej trasie więc dalej lasem do Niewiesza i asfaltem przez Uniejów do domu ;-)

Od rana dość mocno padał deszcz i mój plan na wyjazd stanął pod znakiem zapytania ale cierpliwe wyczekiwanie przyniosło efekt ;-)  Na dzisiaj zaplanowałem trasę do Łęczycy, mnogość sposobów w jaki można dojechać do miasta siedziby Diabła Boruty sprawia że pozostaje kwestia rodzaju terenu asfalt, las lub kategoria po miedzy, co oferuje właśnie Szlak Bitwy nad Bzurą, który w części zachodniej swój początek ma w Uniejowie. Jak tylko  przestało padać wyjeżdżam, najpierw przez nadleśnictwo i krajową do Uniejowa i z ul. Dąbskiej wjeżdżam na szlak.

W Czekaj robię krótki odpoczynek pod miejscem pamięci osób pomordowanych przez wermacht, następnie już cały czas asfaltem jadę w kierunku domu. Udało się wrócić przed zmrokiem

Na zakupy i po odbiór przesyłki, zaczynamy długi weekend ;-)

Tytułowe miejsce to szczyt z umiejscowioną więżą widokową w obrębie rezerwatu Złota Góra a pomysł na trasę do tego miejsca powstał niedzielnym porankiem ;-) Dodatkowo za trasą przemawiał fakt umiejscowienia wieży - las, który rozciąga się już od granic Turku (Nadleśnictwo Turek).
Wyjeżdżam kilka minut po trzynastej w kierunku Przykony, następnie tuż za rondem dla odmiany zjeżdżam z jak to często określam standardowego dojazdu do Turku, który przebiega wzdłuż DK 72 i skręcam w szutrową drogę prowadzącą nad kanałem rzeki Kiełbaski, jadę na północ w kierunku strefy przemysłowej.





Na jednej z przepraw pytam się wędkarza o to czy jadąc cały czas brzegiem rzeki dojadę w pobliże miasta, gdyż sam nie jestem pewny co do dalszej drogi. W odpowiedzi usłyszałem że jeśli nie znam drogi to raczej odradzam, mimo to jadę dalej wzdłuż brzegu nieoczekiwanie dojeżdżając pod wyłączoną elektrociepłownię. Szczerze mówiąc jeszcze tak blisko nie byłem. Teren zamknięty gdyż prowadzone są prace wyburzeniowe, przez oko w siatce udaje mi się zrobić zdjęcie.



Po chwili ruszam dalej no i co tu, koniec drogi i rozciągająca się łąka, nie tracąc chwili jadę śladem, które zastawił pojazd i przejeżdżając pod kolejowym mostem jestem na ul. Górniczej.





Stąd szutrem w kierunku ul. Kolskiej i ponownie szutrem w kierunku lasu, w końcu trochę przyjazna sceneria i osłona od wiatru.





Na terenie nadleśnictwa wytyczono kilka szlaków a jeden z nich przypadł mi do gustu gdyż prowadzi pod samo docelowe miejsce a niektóre odcinki zmuszają do wciskania hamulca ;-) W ten sposób dojeżdżam do rezerwatu i pod samą wieżę widokową.



Przyznam się że nogi uginały się kiedy wchodziłem na sam wierzchołek i kurczowo trzymałem się bariery ale moim zdaniem jednak warto, spacer w drogę powrotna już był bardziej pewny ;)



Po chwili przerwy na jedzenie ruszam dalej do miejscowości Hiszpania niestety mimo starań nie mogłem znaleźć tablicy z nazwą tejże miejscowości, byłaby pamiątka taka jak z Moskwy czy Syberii. Jak nie ma  to nie ma, zaczynam drogę powrotną, która przebiega podobnie jak dojazd. Dopiero dojeżdżając do miasta jadę już wzdłuż krajowej, w domu będąc przed przed  dziewiątą wieczorem. Buzia uśmiechnięta gdyż udało się przejechać sto :P

Zakupowa trasa do Turku, dojazd i powrót wzdłuż krajowej

Po paz pierwszy w tym roku wybrałem się dalej niż utarte okoliczne trasy, dzisiaj do Głowna. Na trasę wyjeżdżam z Aleksandrowa Łódzkiego i pomyślałem że  najlepiej będzie przejechać cały odcinek szutrami, lasem ewentualnie jakaś lokalną spokojną drogą. Mimo kilku nawigacyjnych pomyłek całość bez pośpiechu udaje się pokonać w nieco ponad dwie godziny.


Śluza na Zalewie Mrożyczka w Głownie

Niestety nie udał mi się powrót PKP i droga powrotna już bez żadnych wyszukanych pomniejszych dróg przebiegała wzdłuż krajowej 14 do Strykowa i 71 do Zgierza i Aleksandrowa. Od momentu operacji to mój najdłuższy dystans :P